BMI

BMI (wskaźnik masy ciała) to narzędzie do przesiewowej diagnostyki otyłości. Otyłość to globalny problem zdrowotny, który dotyka miliony ludzi na całym świecie. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) 1,5 miliarda dorosłych osób powyżej 20 roku życia (około 34 procent światowej populacji dorosłych) ma nadwagę lub jest otyłych. U osób z nadwagą lub otyłością zauważa się zwiększone ryzyko cukrzycy typu 2, nadciśnienia tętniczego i chorób sercowo-naczyniowych. Wskaźnik BMI jest używany w praktyce do oceny, czy ktoś ma niedowagę, prawidłową wagę, nadwagę czy otyłość. Otyłość jest definiowana jako posiadanie wskaźnika masy ciała (BMI) 30 lub wyższego, podczas gdy nadwaga jest definiowana jako posiadanie BMI od 25 do 29,9. Wskaźnik BMI dostarcza najbardziej użytecznej miary nadwagi i otyłości na poziomie populacji, ponieważ jest taki sam dla obu płci i dla wszystkich grup wiekowych dorosłych. Powinien jednak być traktowany jako przybliżony wskaźnik, ponieważ może nie odpowiadać temu samemu stopniowi tkanki tłuszczowej u różnych osób. Zalety korzystania z BMI to łatwość obliczania i niski koszt. Może być używany jako narzędzie do identyfikacji potencjalnych problemów zdrowotnych. Istnieją również pewne wady korzystania ze wskaźnika BMI. Na przykład nie uwzględnia on masy mięśniowej ani gęstości kości. Dlatego sportowcy lub osoby o dużej masie mięśniowej mogą mieć wysokie BMI, ale nie zmagać się z nadwagą lub otyłością. Dodatkowo BMI nie rozróżnia masy tłuszczowej od beztłuszczowej. Istnieją dowody, że korzystanie z BMI może być pomocne w praktyce. Przykładowo badania wykazały, że osoby z wyższym BMI są bardziej narażone na rozwój cukrzycy typu 2 i chorób sercowo-naczyniowych. Należy jednak zauważyć, że wskaźnik BMI nie jest narzędziem diagnostycznym i powinien być stosowany w połączeniu z innymi miarami, takimi jak obwód talii i ciśnienie krwi.