Ο BMI (Δείκτης μάζας σώματος) χρησιμοποιείται στην πράξη για να αξιολογηθεί εάν κάποιος είναι ελλιποβαρής, φυσιολογικός, υπέρβαρος ή παχύσαρκος. Ως παχυσαρκία ορίζεται ο BMI 30 ή μεγαλύτερος, ενώ ως υπέρβαρος ορίζεται ο BMI από 25 έως 29,9. Ο BMI παρέχει την πιο χρήσιμη μέτρηση σε επίπεδο πληθυσμού για το υπερβολικό βάρος και την παχυσαρκία, καθώς είναι ο ίδιος και για τα δύο φύλα και για όλες τις ηλικίες των ενηλίκων. Ωστόσο, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε γενικές γραμμές διότι μπορεί να μην αντιστοιχεί στον ίδιο βαθμό σωματικού λίπους σε διαφορετικά άτομα. Τα πλεονεκτήματα της χρήσης του BMI είναι ότι υπολογίζεται εύκολα και δεν κοστίζει πολλά. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο προσυμπτωματικού ελέγχου για τον εντοπισμό πιθανών προβλημάτων υγείας. Ωστόσο, υπάρχουν επίσης και ορισμένα μειονεκτήματα αναφορικά με τη χρήση του BMI. Για παράδειγμα, δεν λαμβάνει υπόψη τη μυϊκή μάζα ή την οστική πυκνότητα. Επομένως, αθλητές ή άτομα με μεγάλη μυϊκή μάζα μπορεί να έχουν υψηλό ΒΜΙ αλλά να μην είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι. Επιπλέον, ο BMI δεν κάνει διάκριση μεταξύ λιπώδους μάζας και άλιπης μάζας. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η χρήση του BMI μπορεί να είναι χρήσιμη στην πράξη. Για παράδειγμα, μελέτες έχουν δείξει ότι τα άτομα με υψηλότερο BMI διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 2 και καρδιαγγειακές παθήσεις. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι ο BMI δεν είναι διαγνωστικό εργαλείο και θα πρέπει να χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με άλλες μετρήσεις όπως η περίμετρος της μέσης και η αρτηριακή πίεση.